Interclub laatste ronde

Het was een beetje puzzelen deze laatste ronde - enkele basisspelers niet in ploeg één en ploeg twee die we zo sterk mogelijk wilden opstellen. Uitzonderlijk moesten we dus beroep doen op Steven Keirse, waarvan we meteen zijn relaas van de partij op bord vier (in ploeg 1) geven: "Het was een Siciliaan waarin wit de hoofdlijnen van de theorie trachtte te vermijden. Zwart speelde te vroeg d5. Als zwart dit ongestraft mag doen in het siciliaans, staat hij meestal beter, maar hier was dit niet het geval. Bovendien plaatste zwart zijn witte loper slecht op e6 (een eerste inschattingsfout). Met het thematische 8.c4 klopte als met een sloophamer het zwarte pionnencentrum aan diggelen. Zwart kon zijn meest dringende problemen verhelpen door lang te rokeren, maar dat zag er met de open c-lijn niet zo comfortabel uit. Wit speelde iets te gezwind en vergat een sterk paardoffer (ttz ik zag het toen ik mijn pion net losliet, die verrekte toucheé-regel toch...). Ik dacht even dat ik met de slag glad verloren stond, maar zag een kleine kans in een tegenoffer (meer desperado dan wat anders). Toen beging zwart zijn tweede grote inschattingsfout door de dames op het bord te houden. Na afruil van de dames zag wits stukkenspel er op het eerste zicht wel vrij actief uit, maar in werkelijkheid waren de dreigingen zeer steriel en zou het eindspel vlot te winnen moeten zijn voor zwart (twee lichte stukken tegen toren en 2 pionnen). Door die tweede verkeerde inschatting kon wit zijn (overblijvende) stukken hergroeperen en met de dame in steun op koningsaanval spelen, terwijl er voor zwart niet direct een goed plan te vinden was. Toen de tijdnood aankwam kraakte zwart relatief snel. Het einde kwam door een dubbele aanval (mat en torenwinst), waartegen niets meer te doen was. Op de andere borden ging het moeizaam. Bert was tevreden over zijn opening, maar dan ging het even mis en moest hij zich naar de remise-uitweg spoeden. Martijn speelde zwarts zwakke opening kapot, maar liet de partij evolueren naar eentje met wederzijdse kansen, vol taktische rommel, tot hij in zwarts tijdnood met een killer kon uitpakken en zwart moest opgeven. Bord drie zit weer in het sukkelstraatje en zag spoken die er geen waren in de opening. Te passief spel, geen vorm, het was hoog tijd voor zwart dat het seizoen gedaan was (met drie opeenvolgende nederlagen in de laatste drie ronden). Bord vier was Steven en bord vijf was Kris, die sinds lang nog eens in derde mocht aantreden. Tegen Kurt Vanhauwaert speelde hij zijn opening goed, maar zijn eindspel slecht, Kurt won het toreneindspel relatief gemakkelijk. Bord zes was uitzonderlijk eens Dany Van Hamme en Dany bewees dat hij zeker een invaller voor dat bord kan zijn; hij kreeg goed spel en zwart had weinig uitzichten op meer dan remise. 3-3 dus en Mercatel verdiend kampioen. Ploeg twee, voor wie het er halfweg het seizoen zo goed had uitgezien, trad op zijn sterkst aan. Bernard nam al snel remise aan, maar werd niet veel later gevolgd door Bart, die een stuk blunderde. Dat betekende dat zowel Michiel als Franky moesten winnen. Michiel kreeg een leeuw voorgeschoteld, maar hield het beest in bedwang en won het paardeneindspel rustig. We kijken samen met Michiel nu vol hoop en verlangen uit naar diens eerste echte rating. Franky melkte een beter staand toreneindspel uit, maar vond net niet de winstweg, ondanks lang aandringen. 2-2 dus en Roeselare degradeert (wschl als het team met het meest aantal matchpunten van alle vierde klassen). Jammer natuurlijk, maar deze reeks hing dicht bij elkaar. Misschien spelen we volgend jaar wel met drie ploegen, zodat alle geïnteresseerde spelers weer volop kunnen spelen.