Derde ronde Interclubs

In de derde ronde van de nationale interclubs mochten de Roeselaarse ploegen op verplaatsing respectievelijk naar Aalter (Ploeg 1) en Brugge (Ploeg 2). Roeselare 1 kwam met een nipte maar welverdiende zege naar huis, terwijl Roeselare twee enkele steken liet vallen en tevreden moest zijn met een gelijkspel. Ook dit keer laat ik de verslaggeving omtrent de schaakavonturen van ons eliteteam over aan sterreporter van dienst Bert Feys:
"De verplaatsing naar Aalter beloofde een moeilijke opdracht te worden. We hadden dit jaar wel het geluk dat de broers Larmuseau niet meespeelden. Desalniettemin stond er toch een stevig blok tegenover ons. Fabio speelde een iets mindere opening, maar nadat zijn tegenstander enkele passieve zetten na elkaar speelde kwam hij toch beter in de match. Al vrij vlug werd er een remise overeengekomen. Pauwel mocht het opnieuw opnemen tegen de jeugd. Onze Torrewachter kwam al snel beter te staan, maar gaf het initiatief in een moeilijke partij weg. In de eindstelling mocht Pauwel meer dan tevreden zijn met remise. Bert lokte zijn ervaren tegenstander in de opening uit zijn comfortzone. Ons derde bord won een pionnetje, al leek dat op het eerste zicht een vergiftigde te zijn. Bert kon echter snel zijn stukken naar goede velden brengen, won een tweede pion en uiteindelijk met een leuke combinatie de partij. Op het eerste bord speelde Martijn tegen een van Belgisch grootste jeugdtalenten. Bert mocht vorig jaar al tegen hem in het stof bijten, ook nu verloor een Roeselarenaar. Martijn kwam degelijk uit de opening en had heel wat remisekansen. Die benutte hij echter niet. In tijdnood wikkelde zijn jeugdige tegenstander af naar een gewonnen eindspel. Niet getreurd, op bord twee bracht Michiel Roeselare onmiddellijk weer op voorsprong. Michiel had voortdurend het initiatief, nam rustig zijn tijd om in de zwarte stelling binnen te dringen en maakte het uiteindelijk knap af. Alle ogen waren nu gericht op good-old Bernard. Die kwam goed uit zijn geliefde opening, maar in een tactische stelling liep het toch even fout. Zijn tegenstander won een kwaliteit tegen een pion. Bernard speelde, omringd door een pak enthousiaste toeschouwers, een uitstekend eindspel. Omstreeks 19 uur stelde zijn tegenstander dan toch zelf eens remise voor waarna Bernard gekroond werd tot matchwinnaar. 2.5-3.5, een belangrijke overwinning tegen een sterke tegenstander. In de stand komen we op de tweede plaats na het sterke Waregem."

Als één van de acteurs van de schaakfilm of noem het zoals u wilt schaakdrama, dat zich zondagnamiddag afspeelde in Brugge probeer ik het gespeelde scenario door ploeg twee te reconstrueren met de verhalen die ik achteraf in de wagen hoorde. Niet zo evident als je niets kunt noteren en dan ook nog je aandacht als chauffeur op de dit keer gelukkig niet zo filerijke autoweg moet houden. Ik onderneem een bescheiden poging: Herman Ottevaere mocht het op het tweede bord opnemen tegen Giovanni Callebaut, een jonge snaak waar hij vorig jaar ook al tegen speelde en toen (makkelijk?) de baas kon. Ook dit keer liep het aanvankelijk prima voor de nestor van het Roeselaarse schaakleven. Herman kon een pion snoepen dankzij een penning en de vijandelijke koning stond algauw in zijn blootje na nog enkele krachtzetten waardoor Giovanni's verdediging gesloopt werd. Een fluitje van een cent, denk je dan? Tja, met het verstrijken van de jaren is de concentratie bij Herman ook wat verminderd en zo zorgde één knappe combinatie van zijn tegenstander met een schaakgevende dame die uiteindelijk een zuivere toren won voor een onmiddellijke opgave van Herman. Van een koude douche gesproken. Gelukkig hebben de jaren op Erik, onze vierde bordspeler minder vat. Eerlijkheidshalve moeten we toch vermelden dat hij wat hulp kreeg van rivaal Rudi, bij mijn weten nog niet onderhevig aan de toename van de levensjaren? Rudi was in een gulle bui en gaf nogal snel een stuk cadeau zonder enige vorm van compensatie. Erik nam het vroege Sinterklaasgeschenk met beide handen aan en speelde de rest van de partij rustig uit naar winst. Ondergetekende mocht een partijtje schaak spelen met Katia, geen kat(iaat)je om zonder handschoenen aan te pakken, Callebaut. In een Siciliaans gevecht was de jongedame uitstekend uit de opening gekomen en was het nauwkeurig manoeuvreren voor beide spelers om geen averij op te lopen. In het middenspel begon het complexer te worden en vergat Katia dat haar loper 'en prise' stond. Opgeven stond evenwel niet in haar woordenboek en ze vocht dapper verder. Om de druk wat te verminderen ruilde ik enkele stukken maar de spanning en de dreigingen bleven als een schaduw over de partij hangen. Met een allerlaatste geniepige aanval bracht ze haar koning in stelling en een matdreiging met behulp van haar dame hing zowaar in de lucht. Gelukkig zag ik net op tijd het gevaar en kon uiteindelijk de dames ruilen. Het vet was nu eindelijk van de soep en ik kon het volle punt naast mijn naam neerschrijven. Didier Dalschaert, onze joker op het eerste bord, mocht beslissen (samen met zijn tegenstander) over een puntendeling of over teamwinst. De Brugse joker mocht ook gezien worden en luisterde naar de naam Raf Barzeele (2041 ELO) sterk. Aanvankelijk dachten we dat de jaren vat hadden gekregen op Raf en dat hij aan het verkeerde bord was gaan plaatsnemen... Niets was minder waar: Brugge had zich versterkt met enkele Hongaren (Als ik het goed heb?) in de eerste ploeg en zo schoven de andere Bruggelinkskes door naar de andere ploegen. Didier krabde eens in zijn weelderige haardos en besloot zich niet zomaar gewonnen te geven. Het werd een beklijvende match waar beide spelers het wel ergens lieten liggen. Didier offerde al vroeg een pion en kreeg behoorlijk spel. Hij wou dan per se winnen en liet zo de kans op eeuwig schaak schieten en dat zou hem zuur opbreken. De pak ervaring en ook wel de pak meer ELO-punten zorgden ervoor dat Raf in een spannende finale het laken naar zich toe trok. Zo werd het 2-2, een uitslag die we niet hadden verwacht, maar met het 'verliezen' van deze veldslag hebben we nog lang de oorlog niet verloren...

De uitslagen van onze Roeselaarse competitie hebt u nog te goed. Hieronder wederom een bescheiden poging om wat zinnigs op uw scherm te gooien, maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat er enkele gaten in mijn geheugen zitten. Dat gat heb ik natuurlijk volledig aan mezelf te danken en vooral ook aan mijn ultrakorte en archi slechte wedstrijd die ik speelde tegen Ben De Cat, waardoor we lekker lang konden (ahum) analyseren. Voorbereiden tegen Ben geeft weinig zin vermits hij zowat alles uit zijn hoge hoed durft te toveren. Dit keer was hij in een Skandinavische mood. Toen ik ook nog enkele verloren zetten deed in de opening en mijn koningsstelling al in de beginfase liet slopen stond de uitslag al rap op de tabellen en kon een lange analysenamiddag beginnen. Herman hield het iets langer uit tegen die andere titelkandidaat, Kris Muylle. Stukverlies zorgde ook bij Herman voor een korte schaaknamiddag en heel wat analysepret. Didier Dalschaert mocht het opnemen tegen Francky Deketelaere in een soort Leeuwvariant. Didier verloor eerst een pion en overzag daarna een belangrijke dreiging waar hij kon kiezen uit stukverlies of mat. Onze Heulenaar verkoos het minste van de twee 'kwalen' maar ging even later toch de boot in. In de onderste regionen van het klassement vochten Jan en Guido een strijd uit op leven en dood op zoek naar hun eerste punt van het seizoen. Uiteindelijk deelden zij de punten en daar schiet geen van beiden echt veel mee op. De langste partij in eerste was die tussen Louis en Pauwel, waarvan ik enkel heb onthouden dat Louis de zege binnenhaalde...
Ook de tweedeklassers waren zaterdag van de partij. Zo won Dany nogal makkelijk van Philip. Met enkele Duvels in het bloed ontbond hij letterlijk en figuurlijk zijn duivels. Dany nam het initiatief en gaf dat niet meer af. Pion na pion verdween in zijn mandje en uiteindelijk ook het volledige punt. Ook Hubert en Salvatore speelden een 'vluggertje'. De lichte en de zware stukken werden geruild en de resterende stelling zag er wat futloos en oninteressant uit om verder te spelen. Een terechte remise dus? Brusselmans junior, volgens zijn paspoort Renaat Vanassche, gaf schaakles aan Frederique Lievens. Die laatste verloor al snel een pion in de opening en liet ook zijn loper insluiten. Met een pionvork op koning en toren werd de partij in de finale door Renaat beslist. De koningsaanval van Erik Claessens op de stelling van Pieter Menu leverde Erik een stuk op. Wanneer er nog ééntje verloren gaat, geeft Pieter ontgoocheld op. Stijn en Diederik speelden een leuke gelijkopgaande pot schaak. Op een voorzichtige schaakzet van Stijn, heeft Diederik de keus uit twee koningszetten: Eéntje is verkeerd en gaat naar mat en met de andere kan Diederik met eeuwig schaak ontkomen. Hij ziet het jammer genoeg niet en geeft op! Filip Verstraete heeft dit jaar wat last van zijn dame, de verstandhouding lijkt zoek... Ook nu weer liet hij zijn 'madame' insluiten en kon hij opgeven. Eric Wydaeghe vond dit niet erg. In de laatste match van deze speeldag nam onze man met de torenfobie René Depypere het op tegen voorzitter Jozef Reynaert. René gaf dit keer geen toren cadeau maar een paard. Hippofobie is al even dodelijk en René mocht het thuis weer eens uitleggen waarom hij verloren had...

Volgende week krijgt iedereen de kans om het beter te doen, want dan staat de zesde ronde van de Torrewachtercompetitie op het menu. Er is volgende week geen Interclub en ook geen Liga. Hoog tijd dus om eens wat reclame te maken voor iets totaal anders namelijk het derde Bouger Bouger festival.  Dit is een Roeselaars evenement waar muziek en kinderen centraal staan. Een tweedaagse in het teken van de verdraagzaamheid.  Ik hoor jullie al denken wat heeft dit met schaken te maken? Wel op dag  twee, de vijfde november gaat er een schaakzevenkamp door, iets wat we jullie natuurlijk warm aanbevelen. De rest van het gebeuren is, dat spreekt vanzelf ook de moeite! Alle info omtrent Bouger Bouger kun je vragen aan Bernard Logie of die vind je op hun officiële site en die staat hier.